Poezja zaklęta w ceramice

Poezja zaklęta w ceramice – lux, calme et votupe [luksus, spokój i rozkosz].
Czy w architekturze domu przejawia się duch, który ożywia lub powinien ożywiać jego mieszkańców, który rozbudza pragnienia dążenia do piękna? Czy dom stanowi manifestację tego, co najlepsze w ludzkiej wyobraźni? Wystarczy jednak przypadkowe zetknięcie z jakimś dziełem architektury, które jest w stanie  sprostać tym wymaganiom, jak twierdzi Rudolf Arnheim – autor klasycznych publikacji i autorytet psychologicznej interpretacji sztuk wizualnych – aby zdać sobie sprawę, że są one istotne i sensowne. Emocje wywołane takim widokiem, szybko może ostudzić uświadomienie sobie, że aż nazbyt często ta przyjemność nie jest zasługą współczesnego budowniczego, lecz kogoś, kto żył dawno temu.

W architekturze wciąż sięga się do klasyki i do budownictwa zgodnego z naturą. Pod dachami klasycznych domów człowiek czuje się najlepiej. Tam powraca do naturalnej równowagi. Tradycyjna domy wraz z ceramiczną dachówką ręcznie formowaną i wypalaną w piecu kręgowym stanowią idealną kompilację tych samych wartości wyznaczających granice najlepszego dla człowieka środowiska. Ceramiczne dachy tworzą wizualne ciepło. Mają w sobie metafizyczną moc – to właśnie granice, które przekraczamy. Tyle w nich skumulowanej energii i błądzących myśli, że stają się niekiedy niezależną mową architektury.